Najgorsze miejsce dla sportowca, czyli tuż poza podium, zajął Trefl Sopot. Spora część obserwatorów dużą uwagę na MP zwróciło na Miłosza Toczka i słusznie (o czym poniżej), ale dla mnie zawodnikiem, który cały turniej zachował równą formę jest Mateusz Samiec. Spory postęp Mateusza zarówno fizyczny jak i czysto koszykarski, ale także delikatna zmiana charakterystyki gry z łowcy punktów na zawodnika typu combo, potrafiącego rozegrać akcję dwójkową i świetnie podać. Agresywny obrońca z dobrą mechaniką, wykorzystujący swój rzut w pełnym wyskoku, grający sporo 1 na 1. Do poprawy umiejętność gry na kontakcie przy penetracji (sporo może podpatrzeć od Węgrowskiego czy Andrzejewskiego).
Gdyby Miłosz Toczek urodził się 15 lat temu…, PG w stylu first-pass, świetna wizja gry, umiejętność podania niekonwencjonalnego, ale jest to też zawodnik niezapominający o zdobywaniu punktów przez grę 1 na 1, gdzie wykorzystuje swoje świetne warunki fizyczne na tą pozycję. Dlaczego taki wstęp o Miłoszu? Niestety nie straszy rzutem z dystansu jak i z pół-dystansu, co przeciwnicy dobitnie wykorzystywali przeciwko Treflowi. Pewnie świadomość tego ma sam Miłosz i jego otoczenie. Czekam na postęp i efekty włożonej pracy!
Filip Gurtatowski – to się nazywa progres! Wcześniej ukryty lekko w cieniu, teraz Filip staje się zarówno poważnym kandydatem do kadry rocznika 2004, jak i do zaatakowania I Ligi w następnym sezonie. Poprawa rzutu, świetna motoryka przy tym wzroście. Natomiast szkoda, że Filip w finałach skupił się głównie na 3&D, a wiem dobrze, że Filip potrafi i umie grać z piłką 1 na 1 i oby od tego nie odchodził!
Artur Niemiec – to trochę podobny przypadek, jak Ratowskiego z Legii – zmiana stylu gry z rim-protectora na rozciągającego grę wysokiego, z fajną smykałką do gry przodem do kosza na koźle. Jest to bardzo budujące, że Artur rozwija się właśnie w takim kierunku. W poprzednim sezonie w II Lidze oddał 1 rzut za trzy, a w tym już 31 i o to właśnie chodzi!
U Macieja Nagiela, podobnie jak w przypadku chłopaków, o których była mowa wcześniej, widać spory postęp, ale akurat w tym wypadku chodzi przede wszystkim o progres fizyczny. Mając w pamięcie Maćka z przygotowań do kadry U-17 w zeszłoroczne lato, teraz można go nie poznać. Silny fizycznie center, który nie jest wirtuozem ofensywy, ale jest bardzo cennym elementem każdej drużyny. Czekam na jego dalsze postępy, bo jestem pewien, że będziemy ich świadkami.
Igor Stolarz jest ujęty w tym raporcie trochę na zachętę, bo jest to rocznik 05’. Zalety Igora to: fizyczność na pozycji ⅔, typ strzelca, dobra obrona na nogach, a do poprawy: gra 1 na 1, kozłowanie i praca nad swoją motoryką i atletycznością.
Brązowi medaliści MP U-19 to SKM Zastal Zielona góra. Nie sposób nie wspomnieć przy tej drużynie o postaci Iliana Węgrowskiego. To zawodnik nietuzinkowy jak na młodzieżowe warunki i najważniejsze teraz jest, aby przeniósł tą lekkość i niekonwencjonalność na seniorską koszykówkę. Ilian to łowca punktów, fantastycznie grający 1 na 1, mający lekkość we wszelkiego rodzaju driblingu. Najistotniejszym co wyróżnia Iliana i jednocześnie powoduje, że realnie może zaprojektować swoją przyszłą drogę koszykarską, jest umiejętność gry na kontakcie przeciwko lepiej zbudowanym, wysokim graczom. Nie jest też zawodnikiem jednej strony parkietu, bo agresywnie broni i dobrze porusza się na nogach. Do poprawy jest skuteczność z obwodu, ale sam fakt, że kreuje sobie pozycje do oddania rzutu z dużą łatwością jest wart odnotowania. Fajne jest to, że ciężko znaleźć aktualnie polskiego zawodnika na parkiecie PLK i I Ligi, który gra podobnie jak Ilian.
Tobiasz Dydak – 210 cm wzrostu, zawodnik, który dopiero od dwóch sezonów jest w kręgu koszykówki młodzieżowej. Typ raczej klasycznego centra, szukający swoich szans po akcjach typu P&R lub dobrym ustawieniu i korzystaniu z podań kolegów. Imponuje jego dobra praca na nogach i poprawna motoryka, którą ciągle można progresować. Dużo pracy przed nim nad techniką indywidualną, ale skoro w ciągu dwóch lat stał się jednym z ciekawszych centrów w swoim roczniku, to pytanie gdzie jest jego sufit?
Rafał Szpakowski to bardzo szybki zawodnik, ze świetną mechaniką rzutu, wydaje się także, że już ze stabilnym procentem rzutów z dystansu. Ważne, aby w przyszłości dodał do swojego repertuaru rzut po koźle z pół-dystansu, bo w koszykówce zawodowej będzie mu trudniej, z tymi warunkami fizycznymi, wjeżdżać tak łatwo pod kosz. Ciekaw jestem jaki progres Rafał zrobi w ciągu tego roku, bo jest to chłopak z rocznika 05’.
Może to będzie jedna z najbardziej kontrowersyjnych opinii w moich artykułach, ale uważam, że Jan Góreńczyk w następnym sezonie powinien dostać szansę gry w I Lidze. Ktoś popatrzy na suche statystyki i stwierdzi, że to bzdura, ale już tłumaczę moje stanowisko: po pierwsze – Jan już teraz świetnie wygląda atletycznie, po drugie – bardzo dobrze broni, a po trzecie – te cechy powodują, że będzie mógł spełniać się idealnie w roli, która niestety w wielu przypadkach jest “szykowana” dla młodzieżowca w I Lidze, czyli 3&D. Oczywiście jest wiele aspektów do poprawy u Góreńczyka, szczególnie z grą z pilką, ale też trzeba podkreślić, że Jan ma prawdopodobnie najładniejszą mechanikę rzutu spośród wszystkich omawianych zawodników w artykułach mojego autorstwa.
Vice-mistrzowie Polski U-19, czyli WKK Wrocław. Uważam, że znajomość Maksymiliana Wilczka jest na tyle duża i tak wiele o nim napisano, że szkoda tego powielać. Rozwój Maksa, którego jestem fanem od lat, jest harmonijny, kwestią teraz jest, jak zostanie zaprojektowana jego kariera i w tym przypadku nie boje się tu użyć słowa kariera. Oby tylko kontuzje go omijały i oby Maks dokonywał dobrych wyborów, tego mu życzę!
Aleksy Walczak to zawodnik, który zrobił na mnie największe wrażenie ze wszystkich młodych koszykarzy. Fajna, szybka reakcja trenera Bychawskiego i powołanie Aleksego w trybie pilnym na zgrupowanie kadry U-18. Świetne warunki fizyczne, nietypowe w Polsce na pozycji PG, fantastyczna gra 1 na 1 z wykorzystaniem swojego długiego pierwszego kroku Należy także podkreślić, że Aleksy sporo akcji kreuje sobie sam, zarówno na rzut z wyskoku za trzy punkty jak i z pół-dystansu, co jest znaczącym elementem w seniorskiej koszykówki. Co do poprawy: praca nad atletyzmem i ciągłe udoskonalenie swojego kozła. Budująca jest natomiast poprawna praca na nogach w obronie, co skutkuje, że ten element wraz ze wzrostem fizyczności, będzie coraz lepszy
Oczywiście po zawodniku, który regularnie gra na poziomie I Ligi, można by było oczekiwać w rozgrywkach juniorskich bardzo dobrych liczb, a tak nie było u Mikołaja Kowalczyka. Ale właśnie, tym co chce przekazać w swoich artykułach, jest to, aby zacząć patrzeć na młodych zawodników pod kątem ich specjalizacji i możliwości. Mikołaj wypełnia bardzo ważny aspekt potrzebny w seniorskiej koszykówce tj. ma naturalną atletyczność i dobrze broni na nogach. Zobaczymy za rok, czy jako czołowy gracz rocznika 05’, stanie się pierwszoplanową postacią w ataku WKK i może wtedy jego charakterystyka się zmieni albo będzie kontynuował swój rozwój jako pożytecznego zadaniowca, natomiast obie te drogi są intrygujące.
Maciej Zabłocki według PZKosz ma 197 cm, ale chyba tych centymetrów jest troszkę więcej. Ciekawy gracz, w stylu stretch-four( świetna mechanika rzutu), zdecydowanie lepiej czujący się obwodzie niż w pomalowanym. Nie ma, albo jeszcze nie pokazał, fizyczności pozwalającej mu latać nad obręczami, jest to gracz dobrze wyszkolony technicznie, z dużym boiskowym IQ. Spokojny, nieco flegmatyczny zawodnik, dobrze odczytujący zagrania na parkiecie, który musi popracować nad techniką indywidualną (np. dodać grę tyłem do kosza) i obroną.
Została tylko jeszcze jedna drużyna, Mistrz Polski u-19 2023 I 2022, czyli Enea Basket Junior Poznań
Liderem tej drużyny bez dwóch zdań był Jakub Andrzejewski. Kapitalne są ujęcia fotograficzne z Sopotu, jak i filmik autorstwa Bartka Müllera, pokazujący cechy wolicjonalne Kuby. Co do aspektów koszykarskich, imponująca jest mądrość Andrzejewskiego, którą emanuje na parkiecie. Potrafi wyczuć, kiedy drużynie jest potrzebny jak kreator, a kiedy musi się stać łowcą punktów. Jego parametry fizyczne, czyli długość kończyn powodują, że w ataku świetnie sobie radzi w penetracjach, a w obronie budzi grozę swoim zasięgiem ramion, mając jednocześnie smykałkę do przechwytów. Dużo Kubie dała gra w 1 lidze i oby progres był stały i niezachwiany.
Jan Nowicki – kluczowa postać drużyny z Poznania, w przyszłym roku pewnie lider tej drużyny w rozgrywkach młodzieżowych. Jan posiada naturalną siłę fizyczność, co jest kapitalnym podkładem pod stanie się „potworem” fizycznym w przyszłości. Mechanika rzutu nie jest najpiękniejsza, ale już na tym etapie rozwoju – skuteczna. Silny obrońca, który jest w stanie wybronić zawodnika z każdej pozycji, co stanowi o sile jego uniwersalności. W ataku jest jeszcze wiele do poprawy(zwłaszcza gra z piłką), ale budujące jest to jak wiele punktów Janek potrafi zdobyć swoją mądrą grą bez piłki.
Igor Urban – „długi” zawodnik z pozycji ⅔, mający naturalny luz i dobrą technikę do gry 1 na 1. W tym roku w cieniu swoich kolegów z drużyny, natomiast w przyszłym będzie musiał przywdziać rolę jednego z liderów. Do poprawy procent z rzutów i dołożenie kolejnych akcji do repertuaru ofensywnego wraz ze stałą pracą nad wzrostem atletyczności.
Aleks Najder – nie będę zdziwiony, jak Aleks za rok w MP U-19 zrobi podobne zamieszanie jak Aleksy Walczak w tym roku. Świetnie warunki fizyczne jak na pozycję PG okraszone bardzo dobra wizją gry. Szybki wzrost ciała, rozchwiał chwilowo motorykę i atletyczność Aleksego, ale to w przeciągu roku powinno wrócić do normy. Budujące jest to, że pomimo nieefektywności tych zagrań, Najder często sam wypracowuje sobie pozycję rzutowe, jak i wykorzystuje swój potencjał fizyczny do agresywnej gry 1 na 1. Dobry kierunek, aby za rok stać się wyróżniającym zawodnikiem Mistrzostw Polski U-19.
To ostatni mój tekst, z cyklu o Mistrzostwach Polski U-19 2023, jak zwykle zapraszam do dyskusji i mam nadzieję, że do niedalekiego usłyszenia!
Szymon Woźnik
