Mocna ekipa z miasta Dąbrowy, świetne sezony Sebastiana Kowalczyka i Bartłomieja Wołoszyna, a “Żubr” znów robi swoje – PolskiKosz.pl prezentuje Top 100 polskich koszykarzy na koniec 2017 roku.

Lookbook Mateusz Ponitka x SklepKoszykarza.pl – zobacz produkty! >>
Bawimy się tak, jak przed rokiem – układając poniższy ranking braliśmy pod uwagę zawodników grających w Polsce i w ligach zagranicznych, także obcokrajowców z polskimi paszportami, potencjalnych kandydatów do gry w reprezentacji. Nasza redakcyjna ocena jest subiektywną wypadkową obecnego poziomu gry, możliwości koszykarza, jego statystyk i potencjału.
Top 100 polskich koszykarzy – miejsca 91.-100.
Top 100 polskich koszykarzy – miejsca 81.-90.
Top 100 polskich koszykarzy – miejsca 71.-80.
Top 100 polskich koszykarzy – miejsca 61.-70.
Top 100 polskich koszykarzy – miejsca 51.-60.
Top 100 polskich koszykarzy – miejsca 50.-41.
Oto siódmy odcinek listy – pozycje 40.-31.:
40. Marcin Flieger (rozgrywający, Polpharma, 184 cm., 1985, rok temu – 46)
Kociewski weteran nadal całkiem nieźle radzi sobie w PLK, zdarza mu się trafiać w ważnych momentach, choć w tym sezonie statystyki ma zauważalnie gorsze niż rok temu – 37 % z gry to wynik rozczarowujący. Nominalna jedynka, skupiona na zdobywania punktów, przy 10.1 pkt. na mecz ma tylko 2.5 asysty.
39. Łukasz Wiśniewski (rzucający obrońca, Polski Cukier, 186 cm., 1984, rok temu – 16)
Za poprzedni sezon mógłby być wyżej, ale w tym zalicza olbrzymi regres. Trafia tylko 25% trójek i 37% rzutów za 2 punkty. Grając tyle samo minut (aż ok. 27), zjechał z 11.3 na 7.7 pkt. na mecz. Wciąż pomaga drużynie doświadczeniem, dobrze broni, ale Polski Cukier nie obroni medalu, jeśli „Wiśnia” nie zdoła wrócić do normalnej formy.
38. Sebastian Kowalczyk (rozgrywający, King, 188 cm., 1993, rok temu – 70)
Kolejny sezon, gdy poprawia skuteczność z dystansu – teraz jest to już 41.5%. Wreszcie też do rzutów dodał asysty, których ma 4.1 na mecz, zdecydowanie najwięcej w karierze. W Szczecinie znalazł dobre miejsce do rozwoju, często wychodzi w pierwszej piątce. Jeśli wzmocni się fizycznie i częściej będzie próbował wejść na kosz, ma potencjał, by nadal iść w górę.
37. Mateusz Kostrzewski (niski skrzydłowy, Stal, 202 cm, 1989 r., rok temu – 43)
Gdy zdrowie dopisuje, potrafi być przydatny po obu stronach parkietu, efektownie skończyć akcję. Bardzo już doświadczony gracz byłby więcej niż solidnym elementem rotacji Stali, gdy w końcu nauczył się rzucać za 3 punkty. Aktualnych statystyk litościwie nie podajemy.
36. Daniel Szymkiewicz (rozgrywający, Rosa, 194 cm., 1993 r., rok temu – 86)
Można się było obawiać, jak będzie wyglądał po dłuższej przerwie, ale od powrotu także radzi sobie całkiem dobrze. Regularnie poprawia rzut, jest dobrym obrońcą, potrzebuje chłodniejszej głowy i (dotyczy to i boiska, i innych aspektów) nauczenia się, jak dobrze żyć z otoczeniem. Szkoda, że tyle szans na robienie postępów zabierają mu kontuzje – ma potencjał, by na tej liście być wyraźnie wyżej.
35. Michał Nowakowski (silny skrzydłowy, Anwil, 202 cm., 1988 r., rok temu – 40)
Zmieniając Szczecin na Włocławek przeskoczył na wyższą półkę i radzi sobie całkiem dobrze. Ma trafiać za 3 punkty i trafia. Do tej pory naprawdę dobre 45.3 %. Do tego w Anwilu jakby trochę więcej widać go w obronie.
34. Witalij Kowalenko (silny skrzydłowy, MKS, 204 cm., 1984, rok temu – 26)
Nieco gorzej rzuca od Nowakowskiego, ale jest wszechstronniejszy, gra też bardziej efektownie. Przydatny na tablicach, w 20 minut na parkiecie zalicza prawie 5 zbiórek na mecz. Regularnie ma jeden z najlepszych „+/- w drużynie.
33. Bartłomiej Wołoszyn (niski skrzydłowy, MKS, 196 cm, 1986 r., rok temu – 39)
Stał się jednym z najważniejszych graczy MKS, gra zdecydowanie najlepszy sezon w karierze, zadziwiając wręcz statystykami. Trafia 60% rzutów za 2 i 47.8% rzutów za 3 punkty, ograniczył też straty. To wręcz reprezentacyjna forma, oby taki poziom utrzymał do końca rozgrywek.
32. Krzysztof Sulima (środkowy, Polski Cukier, 202 cm., 1990 r. rok temu – 41)
„Optycznie” nie jest tak widoczny, jak u boku Kyle’a Weavera, ale wystarczy rzucić okiem na statystyki, by zobaczyć nawet krok do przodu. Znów trafia powyżej 60% z gry, ma nieco więcej zbiórek i asyst. Gorzej (podobnie jak cały zespół) wypada w meczach z silniejszymi rywalami.
31. Aleksander Czyż (silny skrzydłowy, bez klubu, 203 cm, 1990), rok temu – 12)
Wywalczył sobie miejsce w reprezentacji, dawał radę w lidze włoskiej, w tym sezonie ma problem z kontuzjami. Ceniony za możliwość gry, zwłaszcza obrony, na kilku pozycjach, gdyby podpisał kontrakt w PLK, byłby w niej jednym z lepszym Polaków.
Lookbook Mateusz Ponitka x SklepKoszykarza.pl – zobacz produkty! >>